"özgür olmadığım için mi mutsuzum,yoksa mutsuzluğumu duymak mı beni özgür kılıyor"

"Yalan söylemek aptalcadır. Pokerde olduğu gibi doğruyu söylemek daha iyidir. Diğerleri blöf yaptığını zanneder ve kazanırsın.”

a bout de souffle

şimdi bu kalp çarpıntılarını nasıl geçirmeli.

kimseye söylemeden.. kimse bilmeden...

nasıl durdurmalı herşeyi bilmiyorum..

galiba çekilerek onun yolundan.

üzmemek için daha fazla.

bu sefer olucak, bu sefer başka naraları yine tutmadı.

yine ben üzdüm, üzüyorum...

sıkılmış bıkmış bi haldeydi daha 3 gün olmuşken.. yeniden doğmuş gibi hissederken dün..

bugün üzüyorum

ne yapmalı durdurmalı bu durumu ...

galiba çekilerek onun yolundan..

başka bi yol yaratarak tek başıma.

ona yeni yollar açmak istemiyorum bu kez.

ikimizin tek bi yolu istiyorum..

evet galiba bu kez gerçekten çok şey istiyorum..

yoruyorum hep yoruyorum..

kutsallığına hep inandım şeylerin peşinden koşmak niyetimdi.

şimdi neden kapı kapanıcak diye korkuyorum.

içinde olmam gereken bir oyunu dışarıdan izlemek istemiyorum.

galiba çok şey istiyorum...

yoruyorum... hep yoruyorum

hep tek hep yek

sıradan birşeyler yazmak.. maksat sadece yazmak.. ve en kolayı da buraya galiba.

'tek başınasın' demişti bana. hep tek başına olucaksın. inanmamıştım pek. ancak şimdi anlıyorumki gerçekten tek başımayım. yalnız. ne olursa olsun yalnız.

saçma sapan tesliklere bazen isyanlarla bazen zırlamalarla, bazen inat ederek karşı gelicek kadar yalnız.

hep böyle mi devam edicek diye sordum biraz önce kendime..

evet hep böyle devam edicek.

insanlara beni yalnız bırakmamalarını öğütleyemem elbette.

ancak şu durumda en sevdiğimin yardımı dokunsaydı..

hadi yardımı dokunmadı.. ruhuma dokunsaydı fena mı olurdu..

fena olmazdı.. ama hiç bişiy de olmadı.

ne yardımı dokundu, ne de ruhuma dokundu.

çünkü o öğretmişti ben hep tek başımaydım.

20 sayfalık ordan burdan alıntı zırvalarıyla dolu ödevimi okumasını istemiştim sadece:)

şimdi yazınca bil komik geldi.

ancak ben tek başımaydım. neden o okusunki.. neden önemsesin..

insan tek başınaysa diğerlerinin onu önemsemesinin de gereği kalmıyomuş sanırım.

bunu da öğrendim.

şimdi hala çabalıyorum.. zırlamalardan, isyanlardan sonra tekrar çalışmaya dönmeyi seçtim.

çünkü gerçekten yalnızdım.

ve bunu yalnızca kendim başarabilirdim.

bildiğim tek şey bundan sonra hiç kimseden yardım istemeyeceğim.

elini uzatıp çıkarmalarını bekliyorsun ya bazen..

seni daha aşağı itiyolar ki , çıkmayı kendimiz öğrenebilelim.

bazen iyi bi yöntem olabilir.

ancak 40 yılın başında istenen yardımlarda biraz gereksiz gibi geldi bana..

tüm bu yazdığım zırvalara tekrar göz atmıcam.

bu kafa bulanıklığında yalnızlığımı ve bu trajikomik durumumu nereye anlatsam bilemedim.

yalnızım yalnızsın yalnızız die sayıklayarak bitiriyorum bu yazıyı.

şimdi ne yapmalı...

hangi birine kızabilirim bu yaşadıklarımın..

hangi birinin cezasını çekebilirim.

hiç birşey ummuyorum..

hiç birşey istemiyorum

olmasın artık iyiler .. kötüler..

tam gün ışığını görmüş hazırlanırken yine kapattı kapıyı dünya suratıma..

bu onun hep yaptığı şeydi.

bundan çok mutluluk duyduğu..

sonra uzaktan bakıp güldüğü..

bunca savunmasız zamanın içinde eminim yine gülüyordur dünya .. her ne varsa gülüyodur işte.

istediğim vakit olan tek bişey var mı?

herşeye geç kalması hayatın...

ben değil... hep dünya geç kalıyo.. beni öylece bırakıyo..

bu onun hep yaptığı şeydi. yine yaptı..

bunca savunmasız zamanın içinde eminim yine gülüyodur dünya... her ne varsa..