zaman herşeyin ilacı değildir..
kandırmacadan başka bişey değildir.
kadın herşeye kanmış olmanın hıncını zamandan çıkarmak istiyordu...
zaman herşeyi bitiriyordu. içinden bir anda kopup giden o koca duyguyu zaman geri getiremeyecekti.
O'nu da getiremediği gibi... çok şey alıp götürecekti...
aşk herşeye de değmiyordu. hep tek taraf mutlu oluyordu..
söylenen tüm klişeler yaşanan hayal kırıklığı sonunda sunulan 'amorti' gibiydi.
gözlerindeki parlaklık gittiğinde ne olmalıydı ki? ne yazmalıydı şöyle güzel süslü?
kazanmak ve kaybetmek kavramlarının bittiği, egoların anasının ağladığı noktada başka ne söylenebilirdi..?
bi kaç şarkı kalmıştı işte geriye... deniz kıyısında dinlemek üzere yazılmış, söylenmiş gibiydiler...
ne marjinal bi şarkı ne de en iyi şairin dizeleri dize getiremiyordu
tüm kalabalıktan kaçıp içinde son kalan aşka tutunmak vardı bi tek geriye kalan... zaten yanıbaşında olan , tutunabildiği tek duyguydu... (eksik yazı var)
