"bir ilkbahar tazeliği gibi" her şeyin bir ritmi vardı... buna göre işliyordu sistem...
ritimsiz kalp atışlarıyla ilkbahara doğru yürüdü..
kocaman bir kadın olmuştu.. omuzlarındaki yükleri her adımında azalttı...
yorgunluğu yoktu.. gülümsüyordu..
hayatının 27. yılında en güzel iltifatı küçücük bir çocuktan almıştı.. muhtemelen ömrü boyunca "ki sanırım ömür çok kısa" çocuğun söylediğinden daha güzel bir söz duyması mümkün değildi..
bu sevginin ritmiydi... küçük çocukların kalplerinde gözlerinde dünyanın en sihirli sözcükleri gizlenmişti.
gerçek baharı o sözcükler getirebilirdi..
her şeyi değiştirebilir herkesi mutlu edebilirdi...
