günler, haftalar, aylar, mevsimler geçti... kadının dudağında hep bir gülümseme kaldı. onu hiç terketmedi.. kadın da ondan vazgeçmedi..
bir arada yaşamaya o kadar alıştılar ki gülümseme onun herşeyi oluverdi. sırtını ona dayardı ağlarken bile.. bilmezdi kimse.. varsın bilmesindi.. . ne güzel bir bağlılıktı...
gülümseyecek bir şeyler bulamadan yaşanabilir miydi bilmiyordu... ama o bişiyler mutlaka buluyordu... bulacaktı da...
