herkes için kilometrelerce koşabilirdi ama kendisi için bir adım atmak bile o kilometrelerden daha uzun geliyordu. insan en çok başkalarına yakınlaşıyor kendine ise uzaklaşıyordu.
dağlar denizler biliyordu. kadını tüm rüzgarlar destekliyor ve en çok güneş ışığını paylaşıyordu. kendin için özgürce korkusuzca adım atmak... cesur olmak. ve yine adım atmak. yürümeyi hiç bırakmamak. yoldan hiç ayrılmamaktı aslolan.
ve o sahiplenilen korkular yazılar yazarak geçmiyordu. her şey bir adım atmakla başlıyor ve aşılması gerekiyorsa yine o adımla gerçekleşiyordu.
